Παροιμίες – σοφές κουβέντες

26 Μαρτίου, 2010 admin 139 Προβολές 0 σχόλια

1.Πιάσε αυγό και κούριβει,χιλώνα κι άρμιγε την.

2.Πόχει τα γένια έχει και τα χτένια

3.Φάε ψώμι κι λαδ κι έλα του βράδ.

4.Πέταξειν μι τ’ αειτοπουλάκια.

5.Σκλί π’ αλιχτάει δε δαγκώνει.

6.Βαρ και μ’ έφαει.

7.Πάρτου,σύρτου,φέρτου.

8.Ψύλου στ’ άχιρα χαλεύς.

9.Κλαίν οιν χήρες,κλαίν κι παντριμένες.

10.Ου νηστικός καρβέλια ονειρεύεται.

ΠΑΛΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ:

1.ΠΟΣΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΧΕΙ Η ΠΟΥΛΙΑ.

Τα παιδιά ανα δύο στεκόταν όρθια με κολλημένες τις πλάτες τους.Απο εκεί έφερναν ανοιχτά τα χέρια τους προς τα πίσω,τα έπλεκαν στο ύψος των μπράτσων και τότε ο ένας με βαθειά επίκυψη έφερνε τον άλλον από πάνω στην πλάτη του να κοιτάζει το ταβάνι.Απο τη θέση αυτή γίνοταν ο εξής διάλογος με πρωτοβουλία του από κάτω:

-Πόσα αστέρια έχει η Πούλια;

-Πέντε κι ένα.

-Γύρνα πάρε με κι εμένα.

Αμέσως μετά γύριζαν και ο από πανώ ερχόταν απο κάτω.Συνέχιζαν έτσι με πολλές εναλλαγές,ώσπου κουράζονταν και σταματούσαν το παιχνίδι.Γύμναζε και δυνάμωνε το σώμα αυτό το παιχνιδάκι.Τα παιδιά το απολάμβαναν.

2.ΤΟ ΤΛΟΥΠΟΥΦΑΝΑΚΙ

Κάποια βροχερή μέρα,ένα χειμωνιάτικο βράδυ μαζέυονταν αρκετά παιδιά σε ένα δωμάτιο.Δεν χρειάζονταν παρά μιά λωρίδα σκούρο πανί ή το μαύρο κεφαλομάντιλο μιάς γυναίκας του σπιτιού.Με αυτό έδεναν τα μάτια ενός παιδιού,ώστε να μην βλέπει καθόλου.

Με δεμένα τα μάτια και απλωμένα τα χέρια προσπαθούσε να πιάσει και με την αφή να αναγνωρίσει τα άλλα παιδιά,τα οποιά κρύβοταν πρόχειρα στο δωμάτιο.Ποιός όμως θα

;Αν δεν βρίσκονταν εθελοντής,τότε όλα τα παιδιά έκαναν ένα κύκλο,έμπαινε στη μέση ένας και απάγγελνε μετρώντας τροχα’ι’κους στίχους:

το ρίμπερι το ριζό

που ξεκούφανε το ζό

καλάμια να το χτυπήσει

κόψε ξύλο κι έβγα όξω.

Ενώ συγχρόνως με την πρώτη τονούμενη συλλαβή του διασύλλαβου μέτρου χτυπούσε ελαφρά στο στήθος τους παίχτες κατα σειρά χωρίς να εξαιρεί το εαυτό του.Σε όποιον αντιστοιχούσε η τελευταία συλλαβή ,έβγαινε έξω απο τον κύκλο.Έτσι ένας ένας έβγαιναν έξω.Ο τελευταίος τα φύλαγε.Με τον τρόπο αυτό και η διαδικασία τηε κλήρωσης γινόταν ενα ευχάριστο και αγωνιώδες παιχνιδάκι.Και το παιχνίδι άρχιζε.’Εδεναν τα μάτια του παιδιού που φύλαγε,αυτό έψαχνε στα τυφλά να πίασει και να αναγνωρίσει τ’άλλα παιδιά.Εκείνα αμίλητα και αθόρυβα κρύβονταν μέσα στο δωμάτιο,ενώ ο <<τλουπουφου

νιασμένος>>με απλωμένα τα χέρια,σαν να υπνοβατούσε,γίνοταν κάπως γελοίος,καθώς έπεφτε και σκόνταφτε πάνω σε διάφορα αντικείμενα του σπιτιού.Αν πλησίαζε κάπου επικίνδυνα του φωνάζαν οι άλλοι τσιζ τσιζ κι εκείνος άλλαζε κατέυθηνση.Όταν τέλος έπιανε κάποιο παιδί ,τότε τον πλησίαζε κάποιο,προσποιούνταν πώς έπεσε στα χέρια του τυχαίως,δεν έβγαζε κιχ και ανέμενε τη αναγνώριση ή μη.Όταν τους έπιανε και τους αναγνώριζε όλους,τότε πλέον έβγαινε από το σκοτάδι και τα φύλαγε άλλος.

Και αυτό το παιχνίδι ήταν χρήσιμο για την εποχή καθώς οι άνθρωποι τότε βρίσκονταν πολλές φορές στην ανάγκη να ψάξουν κάτι στο σκοτάδι,να προβυζάξουν τα αγριοκάτσικα τα άγρια μεσανυχτα χώρις ακτίδα φωτός κλπ.

ΛΕΞΕΙΣ:

ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ:ζουλάπι.

ΑΡΑΒΙΚΕΣ:ζαβός.

ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΙΚΕΣ:μανούβρα,μπεκάτσα,μπομπότα,ταμουζάνα.

ΓΑΛΛΙΚΕΣ:γκάφα.

ΙΤΑΛΙΚΕΣ:κασκέτο,μπέρτα,μπαλκόνι,ράτσα.

ΛΑΤΙΝΙΚΕΣ:βεντούζα,κανάτα,τάβλα,τούφα.

ΣΛΑΒΙΚΕΣ:ραβασάκι,τσέλιγκας.

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ:γιαούρτι,κουραμπίες,κουμπαράς,μπακλαβάς,μανάβης,παζάρι,σεντούκι,

τσοπάνης,τσιφλίκι,χαλκούνι,φουκαράς,φυτίλι.