Το παράδοξο της αποξένωσης

Η χρήση Η/Υ αποτελεί έντονο φαινόμενο της σημερινής πραγματικότητας καθώς διεισδύει συνεχώς στην καθημερινή μας ζωή. Η πληροφορική διαθέτει ένα σύνολο μεθόδων που ασχολούνται με τη συλλογή, την οργάνωση, την αποθήκευση, τη μετάδοση και τη χρησιμοποίηση πληροφοριών που επεξεργάζονται οι Η/Υ.

ΤΟ Διαδίκτυο ή internet συνδέει υπολογιστές ή δίκτυα υπολογιστών, που είναι εγκαταστημένα σε Πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, επιχειρήσεις, ιδρύματα και οργανισμούς και επιτυγχάνεται η μεταξύ τους επικοινωνία, καθώς και η παροχή στο χρήστη διαφόρων υπηρεσιών. Ενώ όμως το διαδίκτυο είναι ένα εύχρηστο μέσο επικοινωνίας, πολλοί άνθρωποι νιώθουν απομονωμένοι και μόνοι. Η ψηφιακή επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Παρ’  όλο που διευρύνεται η εξάρτηση από την Τεχνολογία, παρεμποδίζονται οι διαπροσωπικές σχέσεις και συρρικνώνεται  δραματικά ο διάλογος. Οι περισσότεροι προσηλώνονται στα νέα επιτεύγματα της Τεχνολογίας στο διαδίκτυο, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και αδιαφορούν για άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. Ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι όμως, όσο και να συναρπάζει δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη συναναστροφή με τους φίλους μας, για να συζητήσουμε , να παίξουμε, να συμμετάσχουμε σε κοινές δραστηριότητες. Οι κοινωνικές σχέσεις αμβλύνονται καθώς η ψυχαγωγία πραγματοποιείται μέσα στο σπίτι και ο άνθρωπος ωθείται στην απομόνωση και αναπτύσσει  εσωστρέφεια.
Επίσης η κοινωνικότητα του ανθρώπου περιστέλλεται και μέσα από άλλες δυνατότητες που παρέχουν οι Νέες Τεχνολογίες Πληροφόρησης. Η τηλεργασία, η Τηλεκπαίδευση, οι αγορές μέσω διαδικτύου, αυξάνουν την αποδοτικότητα, συντελούν στην καλή διαχείριση του χρόνου, όμως απομακρύνουν τον άνθρωπο από τις φυσικές προσωπικές σχέσεις. Τον απογυμνώνουν από τα ψυχικά, πνευματικά και σωματικά οφέλη που παίρνει από την ουσιαστική επαφή με τον συνάνθρωπο.
Ο σύγχρονος άνθρωπος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ιντερνετική εικονική πραγματικότητα και χάνει την επαφή με την αληθινή φυσική πραγματικότητα. Στερείται την ουσιαστική κοινωνία με τον συνάνθρωπο και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Έτσι όμως γίνεται φτωχότερος, διασπασμένος, ανισσόροπος , ξένος από την ίδια του τη φύση, την ίδια του την ύπαρξη, αφού χάνει το δρόμο προς την ολοκλήρωση και την ευτυχία, γιατί αυτός ο δρόμος οδηγεί στον άλλο, περνάει μέσα από την κοινωνία, την προσωπική σχέση με τον συνάνθρωπο. Μια σχέση αυθεντική, φυσική, αληθινή, χωρίς διαμεσολαβητή. Που τόσο την έχουμε ανάγκη στον παγωμένο και αφιλόξενο κόσμο μας.

Αναστάσης Καντάνης – Τμήμα Α3